Lokacja Stargardu na prawie magdeburskim była potwierdzeniem rozwoju dotychczasowego grodu i podgrodzia oraz uwieńczeniem jego mieszkańców o otrzymanie znaczącego statusu w Księstwie Pomorskim. Lokacja wprowadzała nowe prawo i umożliwiała osiedlanie się nowych mieszkańców. Uroczyste nadanie praw miejskich z rąk księcia Barnima I nastąpiło 24 czerwca 1243 r., w dniu św. Jana Chrzciciela. Z tego tytułu Stargard otrzymał m.in. prawo zorganizowania władz lokalnych z własną jurysdykcją, 150 łanów ziemi, prawo żeglugi na Inie, wolności celne czy też prawo wyrębu w lasach książęcych.
Gryf z atrybutami związanymi ze średniowieczną techniką budowlaną - cegły i kielnia - zwraca uwagę na specyfikę nadania praw miejskich Stargardowi. Była ona związana z wytyczeniem siatki ulic i kwartałów zabudowy, wzniesieniem, z czasem, murowanych obwarowań, budową świątyń i Ratusza.