Klasztor augustianów-eremitów w Stargardzie powstał w okresie 1267-1289/91. Był to pierwszy z czterech męskich zgromadzeń tego konwentu w Księstwie Pomorskim. Oprócz kompleksu klasztornego z kościołem, do mnichów należały pola w granicach własności miasta. W drodze zakupu nabyli także część okolicznych wsi Dalewo, Skalin i Storkówko. Posiadali uprawnienia do głoszenia kazań, słuchania spowiedzi oraz odpuszczania grzechów, a także grzebania zmarłych na terenie kościoła i wokół niego. Ołtarze świątynne zawierały znaczącą ilość cennych relikwii. Jeden z mnichów – Augustyn ze Stargardu, napisał najstarszą kronikę pomorską, dodatkowo przy klasztorze działała także szkoła dla młodzieży zakonnej. Kościół poklasztorny rozebrano na przełomie 1819/1820 r.
Gryfik prezentuje płonące serce będące atrybutem św. Augustyna z Hippony, biskupa, doktora Kościoła, autora reguły dla wielu zgromadzeń zakonnych, w tym augustianów. Kolejnym atrybutem św. Augustyna jest pastorał będący znakiem władzy – która jest służbą dla wiernych, siły, przywódcy, pasterza. Wizerunek św. Augustyna pochodzący ze stargardzkiego kościoła augustiańskiego można do dziś zobaczyć w kościele św. Jana. Jest to policzek stalli pochodzących z ok. 1450 r., który zawieszono na jednym z filarów nawy środkowej.