Wojna trzydziestoletnia (1618-1648) była największym konfliktem zbrojnym w siedemnastowiecznej Europie. Wzięły w niej udział niemal wszystkie państwa starego kontynentu. W 1627 roku na terenie Księstwa Pomorskiego, w tym także w Stargardzie, zakwaterowane zostały oddziały cesarskie. W lipcu 1630 roku oddziały szwedzkie wylądowały na Pomorzu i po kolei zajmowały miasta i wsie, zmuszając wojska cesarskie do wycofania się. Udało im się zdobyć także Stargard. Miasto i jego mieszkańcy wielokrotnie musieli przeżywać przejścia, oblężenia i kwaterunek walczących ze sobą wojsk. Na dodatek dotknęła je wielka pożoga, rozpętana przez szwedzkiego dowódcę pułkownika Jacoba Bohma, która miała miejsce 7 października 1635 r. W obronie przed armią cesarską podpalił przedmieścia, skąd ogień przedarł się do miasta. Zniszczenia ogarnęły przynajmniej połowę miasta. Dla zdziesiątkowanego, zniszczonego i zmęczonego miasta konsekwencje tej wojny trwały przez następne dziesięciolecia.
Gryf z morionem na głowie symbolizuje wieloletnie obciążenie Stargardu działaniami militarnymi i jego obroną w czasie wojny trzydziestoletniej, natomiast ścięte drzewo zwraca uwagę na przełomowy moment w dziejach całego Pomorza, jakim była bezpotomna śmierć księcia pomorskiego Bogusława XIV i koniec istnienia dynastii Gryfitów.