Teren dawnego grodu znajdował się w okolicach obecnej Baszty Białogłówki i Bramy Wałowej. Pełnił ważną funkcję administracyjną, gospodarczą, militarną i polityczną. W IX/X w. nastąpiła jego budowa i zasiedlenie, a rejon tzw. wyspy położonej pomiędzy ramionami rzeki Iny już wtedy był zamieszkany i zabudowany drewnianymi, plecionkowymi chatami z paleniskami i zapleczem gospodarczym. Na dynamiczny rozwój grodu wpływało jego położenie, gdyż w Stargardzie krzyżowały się szlaki handlowe łączące Pomorze z Wielkopolską. W okresie XI-XII w. zabudowę grodu zamieszkiwało ok. 1,5-2 tys. osób. Kilkadziesiąt lat po nadaniu Stargardowi praw miejskich całkowicie rozebrano dawne umocnienia grodowe a ich obszar włączono w granice miasta.
Gryfik przypatruje się makiecie dawnego grodu z podgrodziem.