1945 rok, kończący II wojnę światową, przyniósł na Pomorzu intensyfikację działań wojennych. Z początkiem lutego nastąpiła ewakuacja niemieckiej ludności cywilnej Stargardu z powodu zbliżającego się do miasta I Frontu Białoruskiego. W tym czasie na konferencji jałtańskiej światowi przywódcy postanowili o zmianie granic po zakończeniu wojny. 5 marca do Stargardu wkroczyła Armia Czerwona, a 23 marca sowiecki komendant miasta powołał pierwszy polski zarząd miasta, który zarządzał tylko częścią miasta położoną za rzeką Iną. Do Stargardu przybyli pierwsi polscy osadnicy, w tym grupy kolejarzy, urzędników i pocztowców. 12 maja zarząd miasta objął swoją administracją cały Stargard.
Gryf z pękiem kluczy oraz tobołkiem (walizką) symbolizuje wielkie migracje, które były następstwem II wojny światowej oraz zmian granic poszczególnych państw. Ta zmiana przynależności państwowej dotyczyła także Stargardu. W wyniku tego miasto musieli opuścić jego dotychczasowi niemieccy mieszkańcy, a w ich miejsce przybyli nowi mieszkańcy, polscy obywatele, którzy z różnych powodów, m.in. zmiany granicy polskiej na wschodzie, utraty swojego dotychczasowego domu, czy to repatriacji, szukali nowego miejsca do życia.