Rondela w Stargardzie to największa, najważniejsza i najlepiej zachowana rondela ziemna w linii zewnętrznych obwałowań Starego Miasta, położona w jego najwyższym punkcie. Jej początki sięgają prawdopodobnie przełomu XV i XVI wieku, kiedy to pełnić mogła rolę bastei wspierającej obronę przedbramia Świętojańskiego, do którego przylegała. Wraz z pozostałymi umocnieniami została zmodernizowana przez wojska cesarskie podczas wojny trzydziestoletniej ok. 1630 roku. Wzmocniono ją poprzez wybudowanie podwala. Obecnie jej wysokość wynosi 12 m, a średnica 60 m. Miejsce to wykorzystywane było również przez miejscowych ludwisarzy do wytopu dzwonów.
Gryfik przedstawiony został z armatą, odwołując się tym samym do obronnych funkcji rondeli i nawiązuje do wydarzeń wojny trzydziestoletniej (1618-1648).