Wojna Stargardu ze Szczecinem rozgrywała się w latach 1454-1464. Była wynikiem sporów trwających od około połowy XIV w. wynikających ze sprzecznych ze sobą przywilejów, które posiadały oba miasta oraz rywalizacji o dominację w handlu morskim. Stargard posiadał prawo do wolnego handlu bezcłowego do Morza Bałtyckiego, a Szczecin prawo składu wszystkich statków wypływających z księstwa. W XV w. napięcia te doprowadziły do otwartego konfliktu. W jego czasie doszło do wielu potyczek m.in. zniszczeń stargardzkiego i goleniowskiego portu w Inoujściu, zapalowania ujścia rzeki Iny, napaści na statki oraz szturmu na Stargard i spalenia jego przedmieścia, a ze strony stargardzian do spalenia mostu cłowego na Regalicy, w czasie którego zginęło 6 strażników i splądrowania części przedmieść Szczecina. Ponieważ obie strony dużo traciły na tej wojnie, a także dzięki mediacji miast hanzeatyckich, doszło do podpisania rozejmu w Anklam w listopadzie 1464 r.
Gryfik z workiem pszenicy i toporem symbolizuje największy otwarty konflikt pomiędzy Stargardem i Szczecinem, który został nazwany wojną pszenną. Nie przez przypadek, gdyż konflikt pomiędzy miastami dotyczył walki o prymat w handlu, a większość pomorskiej pszenicy transportowana była przez Stargard, który nie chciał się poddać szczecińskim przywilejom.